Пяшчотных пачуцьцяў сасьпела маліна, Ужо разгараецца сьветлае пекла. I песьні зрываюцца з пругкіх трамплінаў, Каб слова дубовыя душы пасекла. Звычайныя душы ёсьць нават і ў мушак. Заростаюць душы густою травою... Мы сушым прысыпкай паэзіі смушак, А дзе тая вільгаць, што поіць жывое? Дзе тая крыніца з празрыстым струменем? Мы хочам напіцца, умытымі выйсьці, Каб кроў маладзела і сьлёзы натхненьня Зігценьнем казалі аб радасным прыйсьці, Аб прыйсьці таго, што жыве ў лятуценьні... Уяўнае станецца хай асалодай, I ўцешна, як дзецям кітайскія цені, Прадставіцца літаратурнаю модай. Наш дух не ў палоне, і розум ня скуты. I музыка з рызыкай сэнсу і гукаў. Там космас – дзе гінуць зямныя пакуты. Пратэст у замкнёную браму застукаў. I тыя, што маюць звычайныя душы Ня ўсё разумеюць, ня чуюць так чыста. Тут нехта спакой вольнай думкай парушыў: Сьмяецца, сьпявае, крычыць урачыста. Абстракцыя ў практыцы. Значыцца, будзе Яна задавольваць мастацкія густы. Стаіць хараство і ў утончаным блудзе Далёка ад розных рэклямаў распусты.
|
|